Moed!

Deze week ging ik voor het eerst bij het echtpaar van Puffelen op huisbezoek. Meneer van Puffelen heeft onlangs de diagnose vasculaire dementie gekregen. De uitkomst van een al wat langere zoektocht. Het echtpaar is, samen met hun volwassen kinderen, op zoek naar een nieuw evenwicht. Hoe ga je hier nu, liefst samen, mee om?

Voorafgaand aan de afspraak heeft mevrouw van Puffelen me nog een keer gebeld: of ik toch vooral voorzichtig wil zijn in het gesprek, want meneer kan heel boos worden als de dementie ter sprake komt. Ik stel haar gerust en zeg, dat we dit eerste gesprek een eenvoudig kennismakingsgesprek laten zijn. Als ik op de afgesproken tijd aanbel doet een nerveuze mevrouw van Puffelen open. Ik stel me voor, wordt binnen genodigd en in de woonkamer komt meneer me, een beetje wankel, tegemoet. We tikken een elleboog en lachen naar elkaar.  Nog voor ik goed en wel zit meldt meneer, dat het niet goed gaat in zijn bovenkamer.

Ik zeg, dat me dat heel naar lijkt en vraag hem waar hij dat aan merkt.  We zitten door deze opmerking meteen midden in het onderwerp en ik weet direct, dat dit meer gaat worden dan een eenvoudig kennismakingsgesprek. Mevrouw van Puffelen en de inmiddels ook aangesloten zoon Waldemar luisteren alert en doen al gauw ook een behoorlijke duit in het gesprekszakje. Veel belangrijke onderwerpen passeren, in alle harmonie, de revue: het levenstestament, de diagnose en de levensverwachting, de euthanasiewens, de Wet Langdurige Zorg en de wachtlijst voor opname. En meneer van Puffelen himself brengt met de nodige zelfspot wat lucht in het gesprek.

Ik luister en kijk met bewondering naar hem. Zijn kortetermijngeheugen kan hem dan regelmatig in de steek laten, zijn lopen en zijn oriëntatie gaan achteruit, de diagnose is een bittere pil, maar hij toont vandaag heel veel moed. Want ga er maar aan staan om dit allemaal te bespreken als het over jezelf gaat.

Het bewijst maar weer eens, dat iemand met dementie nog wel degelijk een belangrijke rol kan nemen. Het gaat dan niet allemaal vloeiend met de woorden en de tijdlijn, maar met geduld van de gesprekspartners ligt de regie over zijn eigen leven toch echt waar die hoort: bij meneer van Puffelen zelf. En dit kan en mag ik, met mijn kennis en ervaring als casemanager dementie, ondersteunen. Bijdragen aan het welbevinden van mensen met dementie en hun naasten. En als ik dat goed doe kan het leven iets lichter worden, iets beter te dragen.

Daar doe ik het voor! En mijn collega’s ook.

Mooi vak, casemanager dementie!