3 – “Hoe is het daar nou?” In het Corona Care Centrum
“Mensen die het niet kennen, vragen het zich af: Hoe is het daar nou? Natuurlijk versta ik alle vragen in die ene vraag. Ook de vragen die zij niet (durven) stellen.” Marieke, een van onze zorgcollega’s in het Corona Care Centrum Mooi-Land deelt met ons wat haar bezig houdt. “En”, zegt ze stellig: “onthoud…dit zijn mijn ervaringen en gevoelens!”
“Persoonlijk scheelt het – denk ik – dat ik hier bewust voor gekozen heb. Mijn afdeling, en alle locaties van Vilente waren Covid vrij. Het lijkt mij dus echt enger om te beseffen dat je onbewust al gewerkt hebt met kwetsbare mensen of collega’s die besmet bleken te zijn opeens. De media zijn wat dat betreft ook heel behulpzaam: je wordt langzaam ingesteld op ellende die komen gaat, als je je keuze hebt gemaakt. Maar toch: het is onbekende ellende.
Tegenwoordig is iedereen Corona-expert, men leert snel. Ik sta zelf nog steeds verbaasd van de grilligheid van deze ziekte, het totaal onvoorspelbare ervan. Patiënten met wie het op het eerste oog goed gaat, kunnen echt van het een op het andere moment slechter gaan, en ja, overlijden. Het is te positief bedacht dat dat bij ons niet gebeurt. En het zijn die overlijdens die mij zo in verbazing achterlaten: Hoe kan het zo snel gaan? Het leek toch echt goed te gaan? Soms overlijden ze in aanwezigheid van mij of een andere liefdevolle collega, soms is er familie dichtbij, en soms sterven ze alleen, maar je wordt er elke keer stil van. Ook dan is er verbazing, verwondering en verslagenheid. Wat fijn, dat iemand niet alleen was…
Maar jemig, wat verdrietig dat dat soms zonder hun geliefden is zeg. Ik doe mijn werk met heel veel liefde, maar het raakt mij wel dat ik een stervende een liefdevolle hand aanbied om vast te houden, terwijl deze in een handschoen zit. Een aai over iemands hoofd voelt toch net even anders ook. Ook je stem klinkt anders met mondmasker en je praat automatisch op dovenstand, die intens lieve glimlachen van ons komen niet zichtbaar aan. Het verdriet, en soms ook rust en berusting bij familie, het raakt me allemaal en elke keer.
Ik ben zelf niet zo’n prater, ik ben meer van de zwartgallige humor en grappen (of schrijver). Maar ik ben wel heel erg blij met het team collega’s op de Corona Care Centrum, het CCC. Er werken collega’s vanuit alle locaties, en velen van ons maken kennis met elkaar op een gedeelde werkdag. We hebben 1 ding gemeen, we gaan dit samen doen. Er moeten dingen gedeeld worden, besproken, en tranen gedeeld. Het kost mij vreselijk veel energie om eerlijk te zijn: een nieuw team leren kennen en vertrouwen hebben in deze situatie. Want bij wie wil of kan ik mezelf zijn, of tranen delen, of mijn vreselijke humor uitstorten?
Het gaat automatisch… Ik heb bekende collega’s die aan een blik genoeg hebben. Maar ook nieuwe collega’s die acuut vertrouwen krijgen, omdat je soms wat sneller als je wilt iets moet delen of verwerken. Dat is dan wel tof, er ontstaat een heel bijzonder team dat hier samen levenslang op terug kan kijken, respectvol en zwijgend en elkaar begrijpen.
Ik vind het ook bijzonder om te merken (ja echt) dat er zorgen en aandacht voor ons zijn vanuit de ‘goudkust’. Ik kan niet zo’n prater zijn, maar een goed getimed belletje thuis na een rotdienst, of een appje met begrip, maakt dat ik me gewaardeerd voel, en dat mijn welzijn ‘hun’ hoog staat. We zijn net begonnen, en ik vraag me echt wel af wat dit doet op de lange termijn met mijn hoofd en gevoel. Ik zal vast niet opeens een prater worden, maar wat als mijn humor erger wordt, zal ik maar zeggen? Hoe gek wordt het als ik straks weer op mijn ‘normale’ palliatieve gang mag werken. Heb ik daar nog gevoel voor, en welke dan? Komt er genoeg aandacht voor alle zorgmedewerkers hierna? Ik begin weer te denken, niet doen… Dus: Hoe het is om op een Corona Centrum te werken? Prachtig, maar mentaal pittig ja. We zijn net een Pippi Langkous team: We hebben het nog nooit gedaan: maar ik weet dat we het kunnen!”