Alles komt ter sprake en alles doet ertoe

Kort geleden ging ik op huisbezoek bij Mevrouw van der Pas voor een intake.

Mevrouw is 84 jaar oud en onlangs is de diagnose dementie gesteld. Mevrouw lijdt aan de ziekte van Alzheimer.

​Mevrouw van der Pas merkt zelf ook dat ze vergeetachtig is. Dat maakt haar angstig en verdrietig. Meer dan ooit mist mevrouw haar man, die nog niet zo lang geleden overleden is.  Verlies heeft zich op verlies gestapeld en ik ben me bewust van de rouw waarin mevrouw van der Pas gedompeld is.

Ze heeft zes kinderen en die zijn haar alles. Ik merk, dat mevrouw heel blij wordt als het gesprek op haar kinderen komt. Ze vertelt, dat ze zelf ook uit een groot gezin komt. Zo ging dat vroeger: je trouwde en als vrouw had je niets te kiezen als het om kinderen krijgen ging. Die kwamen er of niet.

Mevrouw praat verder over haar jeugd en het volwassen worden. Toen werd er niet over seksualiteit, anticonceptie en kinderen krijgen gesproken. Dat waren echt verboden onderwerpen van gesprek. Maar je voelde als meisje wel aan, dat het het belangrijkste was, dat je niet zwanger thuiskwam.

Ze verhaalt over de beginjaren van haar huwelijk en daarna over de fijne jaren met haar man en haar grote gezin. En dan is de vertelcirkel rond en concluderen we, dat mevrouw een goed leven heeft gehad en dat ze nu weliswaar zonder haar man is, maar wel met zes hele lieve en betrokken kinderen, die alles voor haar willen doen.

Ik stel voor de volgende keer af te spreken met de kinderen erbij, zodat de weg die mevrouw van der Pas met deze ziekte moet afleggen samen besproken kan worden en dat eenieder zijn of haar verhaal kan doen en vragen kan stellen. Voor mij als casemanager dé kans om iedereen op één lijn te krijgen, samen naar de toekomst te kijken en hier keuzes in te maken. Een stukje Advanced Care Planning. Ik kan de mogelijkheden van zorg en ondersteuning benoemen en uitleggen, de WMO en de WLZ ter sprake brengen en vragen wat er moet gebeuren als blijkt, dat mevrouw van der Pas op een bepaald moment niet meer goed thuis kan blijven wonen.

Het belangrijkste vind ik echter, dat ik merk, dat ik mevrouw van der Pas blijer achterlaat dan toen ik haar aantrof. We hebben in het gesprek een verbinding tussen heden en verleden gemaakt, het verlies van haar man verbonden aan de fijne herinneringen en aan de volle aanwezigheid van de zes kinderen in haar leven nu.