5 – Positief… Het doet iets met je hoofd die uitspraak
“Positief… Het doet iets met je hoofd die uitspraak.
Ik durf echt wel te beweren van mezelf dat ik een nuchter mens ben. Toen ik dat telefonische stempel kreeg, heb ik echt eerst uiterst nuchter en oprecht, verbaasd Gert-Jan gebeld en de baas een appje gestuurd. Mijn kinderen zijn gelukkig net zo nuchter als ik, die kregen nog net niet de slappe lach. Er stond er 1 naast me, en de andere werd echt verbaasd wakker gegild in zijn hangmat. Die herinneren zich bij de overleveringsverhalen aan mijn kleinkinderen alleen mijn verbaasde uitroep en blik.
Ik kan er nu zelf al vreselijk om lachen. De volgende ochtend was het lachen me wel een beetje vergaan…. Ik kon van niemand een vraag beantwoorden, ze waren ook grotendeels hetzelfde: wat nu? Ik werd wel keurig gebeld door de GGD, en ik en mijn gezin kregen een mail met richtlijnen, maar antwoorden stonden er niet in. Mijn nuchtere, semi-autistische ik vond dat lastig. Bij het krijgen van dat positieve stempel was ik immers al klachtenvrij, wat dan? En wat betekend dat voor mijn kinderen en ZZP-ende echtgenoot?
Tegelijk begon de lieve stroom aan appjes en berichtjes: Beterschap… sterkte… Het was en is nog steeds niet bij te houden, en ik hoop dat iedereen mij vergeeft dat ik merendeels kort en bondig of niet heb gereageerd. Ik heb het geluid echt wel even enkele dagen uit gezet. Waar ik me bij die ziekmelding al verbaasde over het gemeengoed van je gezondheid, sta ik daar nu nog verbaasder over. Ook over mezelf. Dat ik werkelijk mijn gezondheid ga verklaren en uit ga leggen aan Jan en alleman??? Wat begrijpt men niet aan: ik heb geen klachten meer gehad na die eerste 3 dagen. Ik heb zelf de gemene kant van Covid gezien, en hemeltje, laat het me bespaard blijven. Op advies van de GGD heb ik zelf mijn huisarts ingelicht, je weet niet wanneer je inkachelt en een arts nodig hebt. (Oké, die kwam wel even aan….).
Tegelijk merk ik wat dit stempel voor een reacties op mij geeft. De hoeveelheid klachten maakt niet uit, je bent een coronapatiënt. En dus een potentieel gevaar voor mensen om je heen. Ik probeer echt altijd klaar te staan voor anderen en behulpzaam te zijn, en nu lopen mensen echt voor mij weg, onbewust , hoop ik. Ik zie het gebeuren bij mensen dichtbij en verder weg, en hoe nuchter ik ook ben, je voelt het wel. Ook Gert-Jan merkt het: jouw vrouw heeft Corona, en dus ben ook jij indirect een potentieel gevaar voor mij of mijn geliefden. En al krijg je duizend adviezen en richtlijnen, blijf je herhalen dat er geen klachten zijn: het stempel zit er.
Niemand heeft het mij gevraagd: hoe kom je eraan? Het is nog steeds te makkelijk om het werken op een Coronagang de schuld te geven, denk ik. Ik en mijn collega’s zijn uiterst voorzichtig, maar goed, iedereen zit aan zijn gezicht als het niet mag, toch? Natuurlijk heb ik mijn vragen bij de richtlijnen van de RIVM. Zoals een dierbare collega zei: spuit eens met een bus deodorant in je gezicht met chirurgisch mondmasker op, wedden dat je het proeft? Ik durf het oprecht niet uit te proberen… Mijn patiënten leven, bewegen, praten, plassen, hoesten per ongeluk 3 meter om me heen, douchen, houden ons op verzoek vast als ze lopen, draaien met handen op de buik in bed, zijn al dan niet incontinent, ze zweten en zijn soms koortsig. Allemaal redenen voor mijzelf om een Chirurgisch mondmasker eng te vinden.
Ik heb inmiddels een datum waarop ik weer mag gaan werken, en ook die moet ik verdedigen. Mijn kinderen hebben een door hun Corona besmette moeder nieuwe datum wanneer ze mogen voetballen. En Gert-Jan heeft ook een richtlijn om weer ‘normaal’ te kunnen werken. En toch vind ik het weer spannend, kan ik het nou wel of niet nog een keer krijgen? Krijg ik zo’n gevreesd inkachel moment zelf ook nog? Kijken collega’s me anders aan met dat Corona positieve stempel? Wanneer is het geoorloofd om nijdig te worden en te beweren dat je geen Corona-lijder meer bent? Welke gezondheidsklachten kan ik wanneer nog wijten aan Corona? Wat gaat Corona überhaupt doen met mijn gezondheid in de toekomst? Ik voel me zo enorm verraden door mijn eigen lichaam op een gekke manier. Nou, dus op naar weer een nieuwe eerste werkdag, weer spanning om een Coronagang op te gaan, mijn gezondheid weer te gaan vertrouwen, en zelf vooral niet anders gaan kijken naar lieve collega’s die nu een oprechte reden hebben om mij eng te vinden of te ontlopen… ”
Marieke